Ψευδαισθήσεις ελευθερίας 09-01-2024

Στο κατώφλι της σκηνής! Να το ανεβεί το σκαλοπάτι; Ξεγελάει τον εαυτό του και απορροφά αυτό το ξεγέλασμα ως μια πραγματικότητα για να επιβιώσει. Δεν έχει επιλογή και κινεί να σηκώσει το δεξί του πόδι να το ανεβεί, έχοντας την αίσθηση ότι μέχρι εδώ τα ίχνη του, που ήδη έχουν χαθεί, αποτυπώθηκαν σε μια επίπεδη πορεία! Ούτε αυτό έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του! Τελικά τρόμαξε, γιατί μπρος στα μάτια του, που οι σχισμές των ρυτίδων κατέληγαν σε αυτά σαν ξερά και άνυδρα ποτάμια, είδε το σκαλοπάτι να το ρουφάει η γης και να γέρνει προς τα κάτω, μα η κίνηση να μοιάζει ανυπόφορα πιο βαριά κι ας είναι κατηφόρα. Τι να κάνει, τι προλαβαίνει να κάνει; Στο μυαλό του γυροφέρνει το ερώτημα, «τι σβήνει, τι αλλάζει, τι νέο μπορεί να ξεκινήσει»; Και τώρα δεν υπάρχουν πρόσφορες αποδώσεις για εύκολες αιτιάσεις, μα είναι μοναχός! Καμία ελπίδα να αλαφρύνει το βάρος! Καμία έστω μικρή συνενοχή ενός άλλου προσώπου, μα είναι αυτός μοναχά ο πρωταγωνιστής, ο θεατής, ο κομπάρσος, ο σκηνοθέτης και κάτι σιγοκουνάει τις κουρτίνες της αυλαίας, που είναι βαριές και βελούδινες! Θα ανέβει στη σκηνή ή αυτή θα κλείσει χωρίς να την προκάμει; Επιτέλους, κάνει την κίνηση και προχωράει δειλά, σέρνοντας τα πόδια μέσα στο σκοτάδι, με τις κόρες των ματιών του γουρλωμένες, ακολουθώντας την τελεία του αχνού φωτός της κλειδαρότρυπας! Μα δεν ανέβη στο σανίδι!  Κανένα τρίξιμο! Γύρισε πίσω! Θεατής ήταν! Άνοιξε τη δίφυλλη της εισόδου πόρτα κι εχάθη γοργά μέσα στους δρόμους μιας πόλης, που είναι τόσοι πολλοί για να τον ξεγελούν τάχατες πως λεύτερα διαλέγει! 

Κων/νος Αντ. Δαραής