Είναι τόσο υψηλή η υποκριτική του ευφυΐα, που καταφέρνει τις δράσεις και τις ενέργειές του για το “αυτονόητο,” να τις περιβάλλει με ένα μύθο ανθρωπιστικής αποστολής ή ακόμη χειρότερα, αξιοθαύμαστης θυσίας. Έτσι, ενώ στοχεύει και κυνηγάει μόνο την εξουσία και τον πλούτο, φαίνεται να υπηρετεί το κοινό καλό και να διακονεί τα μέλη της κοινότητας, της οποίας είναι «ηγέτης».  Eκεί που η μόνη του έγνοια είναι να αυγατίσει τον πλούτο του και να φουσκώσουν ακόμη περισσότερο οι τσέπες του με παράδες, καταφέρνει να φαίνεται ότι κάνει έργα για το κοινό καλό και μόνο γι’ αυτό. Οι αξεδίψαστοι διψασμένοι κάτοικοι της άνυδρης ουτοπίας, ευγνωμονούν αενάως τις σταγόνες που τους δίνει. Το λίγο μοιάζει με πολύ σε κάθε πεινασμένο. Ενσωματώνει τις φαντασιώσεις τους για το ανεπίτρεπτο, αφήνοντάς τους ακίνητους κι αθώους να φαίνονται στα πάθη. Η μεγαλύτερη όμως δεξιοτεχνία του στο πεδίο της υποκρισίας, δεν είναι που κρύβει το πάθος του για δόξα και χρήμα, παρανομώντας και πατώντας επί πτωμάτων η αιμοδοτώντας την ακόρεστη επιθυμία του για ηδονή σκορπίζοντας οδύνη, μα που καταφέρνει να φαίνεται και ηθικός, να αναδύεται ως οδηγός πνευματικός, έχοντας προκαλέσει πολύ πόνο σε άλλους που εξαπατήθηκαν από την υποκριτική του ευφυΐα. Δεν θα τιμωρηθεί ποτέ, δεν θα βιώσει κανένα ταρακούνημα από Ερινύες, είναι ευτυχισμένος! Θα είναι ευτυχισμένος! Έχει τον τρόπο του, τον θέλουν και οι άλλοι! Είναι αναίσθητος! Δημοφιλής κι αναίσθητος και γράφει ιστορία! konantdarais 12-04-24

 

Σκέφτομαι κάποιες φορές, πως για ένα άτομο με νοητική αναπηρία ή/και ευάλωτη υγεία, αλλά και για τον γονέα του, οι μεγαλύτερες προκλήσεις είναι πάντα μπροστά! Όσος κι αν ήταν ο μόχθος κι ο κόπος μέχρι τώρα, αυτός που έπεται, θα είναι πιο μεγάλος! Το κράτημα και το Μυστήριο συνάμα, είναι η οικοδόμηση μιας αλληλοπεριχωρούμενης Σχέσης ζωής, που δεν σ' αφήνει να πορεύεσαι καμαρωτός, ευθυτενής, στητός κι ολόρθος, μα ούτε καταγής να πέφτεις ή να έρπεις σαν σκουλήκι! Το ίδιο το άτομο με αναπηρία, λειτουργεί ως άλλος Σίμων Κυρηναίος, χωρίς όμως τερματικό σημείο σε μια κορφή, χωρίς σταύρωση κι όλως παραδόξως γεύσεις ανάστασης να προηγούνται, μαζί με βιώματα μιας όχι σχηματικής αλλά αληθινής χαρμολύπης και προ πάντων, χωρίς καμία προδοσία! Konantdarais 28-03-2024

 Konantdarais 28-03-2024

 Ο προσωπικός λόγος

Ο προσωπικός λόγος έδωσε άλλη σημασία και νέο περιεχόμενο στα ίδια που κοιτούσε μα αλλιώς τα έβλεπε. Το πιο σημαντικό ήταν, ότι μπορούσε τώρα να ξεχωρίζει εύκολα κι αβίαστα αυτούς που κάποτε, χωρίς προσωπικό λόγο, του φαίνονταν τόσο, μα τόσο ίδιοι! Έπαψαν στα μάτια του, να είναι κλώνοι ενός γενετικού τερτιπιού! Όπως έβλεπε περίπου και τους άλλους και τους ξεχώριζε! Γιατί περίπου; Επειδή οι ρίζες καλά κρατούν μέσα του και ξεδιψούν απ΄ το φαρμάκι που ανεξάντλητα αναβλύζει και ρέει στις φλέβες του! Δεν άλλαξε στ΄ αλήθεια! Ήξερε πια ότι τη θωριά του κόσμου και των ανθρώπων, μπορεί να την αλλάξει ο προσωπικός λόγος, μα πιο πολύ θαύμαζε αυτούς που έβλεπαν καλά χωρίς να έχουν τέτοιον. Αλίμονο εάν το καλό του κόσμου, ήταν απόρροια του προσωπικού λόγου. Αλίμονο!

KonAntDarais  

 ΑΠΟΥ ΤΙ ΠΕΘΑΝΗΝ;

 

Κι όπους ακούς πως πέθανην, ηκείνους ή ου άλλους,

Έτσι μια μέρα κι για Σε, αλλνοί θε να ακούσουν,

Κι θα ρωτήσουν "ΑΠΟΥ ΤΙ πέθανην η καημένους»;,

Aς ήσαν κι κατό χρουνών στα βάθη γηρασμένους!

Απού συκώτ, απού καρδιά, ανακουπή ή συγκουπή,

απού αγάπ’ ηρουτική, απ' του πιουτό ή του φαϊ,

μήπους τουν έφαγην η δλειά, δεν χόρτηνη απού ληφτά,

ή απατήθκην στα κρυφά, κι είχην καχούρ, μέσατ βαθιά,

ή μήπους τουν πήρην η Θηός, γιατήταν άνθρουπους καλός;

Γιατί κιου Χάρους πέθανη, μαζί μη του κακό του!

Κι άμα πηθαίντς "ΑΠΟΥ του ΤΙ;" αυτό βουλεύΒ όλ τζουντανοί,

που ήντης καλά, ήντης γηροί, πρώτα τνυγειά, πρώτα τνυγειά,

βάλη μαζιή κι τουν παρά, κι η χάρους έφυγην μακριά!

 

Κιόμους! όπους ακούς πως πέθανην, ηκείνους ή ου άλλους,

Κι ας εχς ληφτά, κι ας εχς τνυγειά, κι ας είσιη σίημηρα ψηλά,

Έτσι μια μέρα κι για Σε, αλλνοί θε να ακούσουν!

Κι ισιύ δεν θα ση πουθηνά, τέτοια τιμή, τέτοια χαρά,

Οι αλλνοί για σιένα να μιλούν, τόσου πουλύ να σιη πουνούν,

Συνάμα κι να σιηπηνούν, να λιεν για σιε και τ' "ΑΠΟΥ ΤΙ;",

που σου' χει "κλέψει" τη ζωή, για να ακούσεις τα καλά,

με τα δικά σου τα αυτιά, πως θα μπορούσες πιο πολύ

να γυροφέρνεις στη ζωή, για να προυκάμεις  άραγε ΤΙ;

Που σου χει στερήσει τ "ΑΠΟΥ ΤΙ";

 

KonAntDarais

Το νερό δεν πιάνεται!

Τα γεράματά του, εάν έφτανε ποτέ εκεί, θα τα ζούσε μέσα στην απόλυτη σιωπή, με κλεισμένη την κουρτίνα της αυλαίας του χθες! Του απέμενε η ζωοδότρα δύναμη του τώρα! Αλλά και αυτό δεν «το προλάβαινε» ποτέ! Επιθυμούσε τόσο πολύ να αδράξει την στιγμή, να ξεζουμίσει το τώρα, να απορροφηθεί από το παρόν, μα δεν είχε τύχη ανάμεσα στις συμπληγάδες του χθες και του αύριο! Ό,τι δεν υπήρχε, του ρουφούσε την ζωή! Ποτέ δεν διδάχτηκε ή δεν έμαθε πώς να το γεύεται! Κι όταν το βίωνε ως παιδί, του το στερούσαν το σχολείο και οι μεγάλοι! Το αύριο,  η αφαίμαξη του τώρα, που στη διαδρομή του χρόνου αποδεικνύεται μια παγίδα, ιδιαίτερα τη στιγμή που αυτό μικραίνει και στον ορίζοντα ο θάνατος χειροπιαστά προβάλλει, μαζί με το φόβο των καλά κρυμμένων μέσα του ενοχών!  

kon.ant.darais

Ψευδαισθήσεις ελευθερίας 09-01-2024

Στο κατώφλι της σκηνής! Να το ανεβεί το σκαλοπάτι; Ξεγελάει τον εαυτό του και απορροφά αυτό το ξεγέλασμα ως μια πραγματικότητα για να επιβιώσει. Δεν έχει επιλογή και κινεί να σηκώσει το δεξί του πόδι να το ανεβεί, έχοντας την αίσθηση ότι μέχρι εδώ τα ίχνη του, που ήδη έχουν χαθεί, αποτυπώθηκαν σε μια επίπεδη πορεία! Ούτε αυτό έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του! Τελικά τρόμαξε, γιατί μπρος στα μάτια του, που οι σχισμές των ρυτίδων κατέληγαν σε αυτά σαν ξερά και άνυδρα ποτάμια, είδε το σκαλοπάτι να το ρουφάει η γης και να γέρνει προς τα κάτω, μα η κίνηση να μοιάζει ανυπόφορα πιο βαριά κι ας είναι κατηφόρα. Τι να κάνει, τι προλαβαίνει να κάνει; Στο μυαλό του γυροφέρνει το ερώτημα, «τι σβήνει, τι αλλάζει, τι νέο μπορεί να ξεκινήσει»; Και τώρα δεν υπάρχουν πρόσφορες αποδώσεις για εύκολες αιτιάσεις, μα είναι μοναχός! Καμία ελπίδα να αλαφρύνει το βάρος! Καμία έστω μικρή συνενοχή ενός άλλου προσώπου, μα είναι αυτός μοναχά ο πρωταγωνιστής, ο θεατής, ο κομπάρσος, ο σκηνοθέτης και κάτι σιγοκουνάει τις κουρτίνες της αυλαίας, που είναι βαριές και βελούδινες! Θα ανέβει στη σκηνή ή αυτή θα κλείσει χωρίς να την προκάμει; Επιτέλους, κάνει την κίνηση και προχωράει δειλά, σέρνοντας τα πόδια μέσα στο σκοτάδι, με τις κόρες των ματιών του γουρλωμένες, ακολουθώντας την τελεία του αχνού φωτός της κλειδαρότρυπας! Μα δεν ανέβη στο σανίδι!  Κανένα τρίξιμο! Γύρισε πίσω! Θεατής ήταν! Άνοιξε τη δίφυλλη της εισόδου πόρτα κι εχάθη γοργά μέσα στους δρόμους μιας πόλης, που είναι τόσοι πολλοί για να τον ξεγελούν τάχατες πως λεύτερα διαλέγει! 

Κων/νος Αντ. Δαραής     

Ψευδαισθήσεις Αυτοβιογραφικών Εγχειρημάτων

Άραγε, οι θύμισες και οι μνήμες του είναι, κατά κάποιο τρόπο, «υποκειμενικές» κατασκευές; Άραγε, ο χρόνος που μεσολάβησε, τις απομάκρυνε ακόμη περισσότερο από την αλήθεια της τότε «πραγματικότητας»; Αθέλητες αλλοιώσεις προσωπικών στιγμών ή γεγονότων, που νομίζει ότι τις θυμάται, όπως έγιναν; Θύμισες κάθε φορά της τελευταίας μνήμης, προβολικές ματιές του σήμερα σε ένα χτες που ουσιαστικά χάθηκε; Μήπως τελικά, ούτε αυτές του ανήκουν, μιας και δεν είναι καλά στεγανοποιημένες από φαντασιακές προσθήκες, συναισθηματικές αλλοιώσεις και υπερβολές ή ακόμη και άγνωστες σ’ αυτόν προθέσεις; Συνεπώς, εάν επιχειρούσε να γράψει σε χαρτί τα όσα έζησε, για να συζητήσει με τον εαυτό του τις φορτίσεις του παρελθόντος, τι θα είχε χειροπιαστό, τι θα ήταν αληθινό, τι θα ήταν παραμύθι, τι μύθος, τι φαντασία; Και γιατί να το έκανε; Η ευκαιρία χάθηκε! Το ημερολόγιο της ημέρας, που γράφεται τη νύχτα, ποτέ μύτη μολυβιού ή πένας δεν το άγγιξε, κενό έμεινε σε κάθε του σελίδα και ο χρόνος που μεσολαβεί, είναι ο μεγαλύτερος λογοκριτής! Οϊμέ! Οι επόμενοι δεν θα γίνουν κοινωνοί της μεγαλειώδους πορείας του! Τι κρίμα για τον κόσμο; 

 Κωνσταντίνος Αντ. Δαραής