Μοίρασμα για τη γλώσσα των γονιών μου!

Την ηδονή της ομιλίας της γλώσσας των γονιών μου, την ένιωσα για πρώτη φορά πολύ έντονα ένα βράδυ, μία ώρα πριν τα μεσάνυχτα, σε ένα σούπερ μάρκετ στην περιοχή Manuka στην Καμπέρα της Αυστραλίας. Άργησα πολύ, ε; Τραγικό για έναν εκπαιδευτικό, που ήταν επιφορτισμένος με τη διδασκαλία της Γλώσσας μαθητών μέσης και προεφηβικής ηλικίας, ε; Βγήκα έξω και κάθισα σε ένα παγκάκι και άρχισα να μονολογώ στη γλώσσα των γονιών μου σαν αλαφροΐσκιωτος και σε δεύτερο επίπεδο να περιγράφω χαμηλόφωνα ότι υπήρχε τριγύρω, νιώθοντας μια γνωστική-νοητική αρμονία μα συνάμα και συναισθηματική πληρότητα. Αυτό που ένιωσα τότε και νόμισα ότι επρόκειτο για ανάγκη έκφρασης στη μητρική μου γλώσσα, η οποία ουσιαστικά διαμεσολαβούσε για να μιλήσω σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης της αγγλικής και την αγγλική (δεν είχαμε φροντιστήρια στα χωριά τότε) ήταν βίωμα, του οποίου όμως δεν είχα επίγνωση. Το απέδωσα σε καθαρά λειτουργικά αίτια και στη φόρτιση των προηγούμενων ετών, όπου μελετούσα ακατάπαυστα για να μάθω όσο γίνεται καλύτερα μια ξένη γλώσσα σε πολλά επίπεδα, τον τρόπο σκέψης της (σε κάποια είχα πιο μεγάλες δυσκολίες π.χ. την άρθρωση -στο Australian National University δούλεψα ακόμη και με speech pathologist). Θυμάμαι πόσο αγώνα είχε να μάθω να μιλάω τα «ξένα», χωρίς να μεταφράζω τη γλώσσα των γονιών μου (είπαμε δεν μεγαλώσαμε με φροντιστήρια).

Η ηδονή που έγραψα παραπάνω και που νόμισα λοιπόν τότε ότι ήταν επικοινωνιακή ανάγκη, με βρίσκει όσο γερνάω όλο και πιο συνειδητά καταπόδι της. Και έχει εκφάνσεις και αποχρώσεις ανάλογα με ποιανού δημιουργού κείμενο έχω μπροστά στα μάτια μου ή ποιανού τη συνέντευξη ή τις δηλώσεις ακούω.

Τραγικό που και σε αυτό είμαι αργοπορημένος! Ξέρω ότι είμαι στα προνήπια! Για να δω, αν θα προκάμω να βγάλω το Δημοτικό με την ελπίδα να μην πέσω σε κανένα "λαθοθήρα" ή μήπως "λαθοθηρευτή" δασκαλάκου, γιατί «δεύτερη ζωή δεν έχει» γι αυτούς που σαν να ‘ταν άλλοι και όχι αυτοί μέσα στη ζωή πορεύτηκαν.